Zmiana rozporządzenia ws. oznakowania opakowań substancji niebezpiecznych

Dnia 31 stycznia br. weszła w życie nowelizacja rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie oznakowania opakowań substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych oraz niektórych mieszanin.

Rozporządzeniem z dnia 23 stycznia 2014 r. (Dz. U. poz. 145) Minister Zdrowia wprowadził zmiany do rozporządzenia z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie oznakowania opakowań substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych oraz niektórych mieszanin (Dz. U. poz. 445 z późn. zm.) – dalej r.o.o.s.n.

Według nowego brzemienia § 5 ust. 1 pkt 3 r.o.o.s.n. oznakowanie opakowania każdej substancji niebezpiecznej zawiera: znak lub znaki ostrzegawcze i napisy określające ich znaczenie określone w załączniku nr 1 do r.o.o.s.n.; w przypadku substancji niebezpiecznych, których nie wymieniono w tabeli 3.2 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz. Urz. UE L 353 z 31.12.2008, s. 1 z późn. zm.), znak albo znaki ostrzegawcze i napisy określające ich znaczenie powinny odpowiadać klasyfikacji dokonanej zgodnie z kryteriami, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach (Dz. U. Nr 63, poz. 322 z późn. zm.), zwanymi dalej „kryteriami klasyfikacji”; w przypadku substancji zaklasyfikowanych jako rakotwórcze kategorii 1, 2 lub 3, mutagenne kategorii 1, 2 lub 3, działające szkodliwie na rozrodczość 1, 2 lub 3, zamieszcza się wyłącznie znak ostrzegawczy określony w załączniku nr 1 do r.o.o.s.n.; jeżeli substancji przypisano więcej niż jeden symbol zagrożenia, stosuje się następujące zasady:

a) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolom T lub T+ czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom Xn, Xi i C fakultatywnymi, o ile tabela 3.2 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008 nie stanowi inaczej,

b) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi C czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom Xn i Xi fakultatywnymi,

c) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi E czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom F, F+ i O fakultatywnymi,

d) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi Xn czyni znak ostrzegawczy odpowiadający symbolowi Xi fakultatywnym.

W myśl znowelizowanego § 6 ust. 1 pkt 4 r.o.o.s.n. oznakowanie opakowania każdej mieszaniny niebezpiecznej zawiera: znak lub znaki ostrzegawcze i napisy określające ich znaczenie, o których mowa w załączniku nr 1 do r.o.o.s.n., odpowiadające klasyfikacji mieszaniny dokonanej zgodnie z kryteriami klasyfikacji; w przypadku mieszanin zaklasyfikowanych jako rakotwórcze kategorii 1, 2 lub 3, mutagenne kategorii 1, 2 lub 3, działające szkodliwie na rozrodczość 1, 2 lub 3, zamieszcza się wyłącznie znak ostrzegawczy określony w załączniku nr 1 do r.o.o.s.n.; jeżeli mieszaninie przypisano więcej niż jeden symbol zagrożenia, stosuje się następujące zasady:

a) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi T lub T+ czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom C, Xn i Xi fakultatywnymi,

b) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi C czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom Xn i Xi fakultatywnymi,

c) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi E czyni znaki ostrzegawcze odpowiadające symbolom F, F+ i O fakultatywnymi,

d) obowiązek umieszczenia znaku ostrzegawczego odpowiadającego symbolowi Xn czyni znak ostrzegawczy odpowiadający symbolowi Xi fakultatywnym.

Źródło: www.dziennikustaw.gov.pl, stan na dzień 31 gurudnia 2014 r.

„Inspektora" można przeczytać on-line

Urząd Dozoru Technicznego zaprasza do lektury „Inspektora”. Na łamach magazynu UDT poruszane są tematy związane z bezpieczeństwem technicznym.
W aktualnym numerze opublikowano m.in.: relację z konferencji UDT "Nauka, technika, gospodarka – doświadczenia i perspektywy rozwoju", rozmowę z dyrektor Centrum Certyfikacji i Oceny Zgodności UDT-CERT o sztuce certyfikacji, wywiad z prezesem Chemar Rurociągi Mirosławem Malinowskim, o tym jak w spółce dba się o jakość wyrobów i bezpieczeństwo pracy oraz materiał z cyklu "Po pierwsze – Twoje bezpieczeństwo", a w nim kluczowe zasady bezpiecznej eksploatacji wózków jezdniowych.
Źródło: www.udt.gov.pl, stan z dnia 30 stycznia 2014 r.

Data publikacji: 30 stycznia 2014 r.

Lewiatan o pełnym oskładkowaniu umów zleceń

Rząd planuje docelowo wprowadzenie składek na ubezpieczenia społeczne od wszystkich umów zleceń. Lewiatan popiera oskładkowanie umów zleceń, ale tylko do poziomu płacy minimalnej.

Zdaniem pracodawców zmiany są konieczne, ale należy je wprowadzać bardzo ostrożnie.

Prowadząc od 2001 roku badania mikro, małych i średnich przedsiębiorstw, Konfederacja Lewiatan zauważa jak zmieniają się firmy z tego sektora. Jedno się tylko nie zmienia. Przedsiębiorstwa pytane o bariery w prowadzeniu działalności gospodarczej wskazują co roku na pierwszym lub drugim miejscu pozapłacowe koszty pracy. A pytane o skalę szarej strefy szacują (w ostatnich 3 latach), że 28-31 proc. firm zatrudnia pracowników „na czarno".

Według 66 proc. MŚP powodem tego stanu rzeczy są właśnie zbyt wysokie pozapłacowe koszty pracy, w tym przede wszystkim zbyt wysokie składki na ubezpieczenia społeczne. Wydaje się, że tego głosu przedsiębiorstw nie należy lekceważyć. Istnieje bowiem ryzyko, że skala szarej strefy może wzrosnąć (nie tylko w obszarze zatrudnienia, ale także - jako konsekwencja - w ukrywaniu obrotów) w wyniku przedstawianych przez Ministerstwo Finansów i Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej propozycji docelowego wprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne od wszystkich umów zleceń.

Według Lewiatana niezbędne jest uporządkowanie wielu spraw związanych z zatrudnieniem, w tym także wprowadzenie składek na ubezpieczenia społeczne od umów zleceń. Zgadzamy się, że nie można akceptować stanu, w którym minimalizuje się wartość pierwszej umowy zlecenia, bo tylko od pierwszej umowy płaci się składkę na ubezpieczenie społeczne. Jednak zmiany te należy przeprowadzić w sposób przemyślany, rozłożony w czasie i wsparty różnymi rozwiązaniami w prawie pracy. A także w sposób uwzględniający (i to od razu, przy pierwszym kroku, którym ma być oskładkowanie umów zleceń do poziomu płacy minimalnej) zawarte i obowiązujące kontrakty. Rząd, wprowadzając zmiany, powinien stworzyć jednocześnie możliwość renegocjowania zawartych już kontraktów w ramach zamówień publicznych. Jeżeli tak się nie stanie, w większości przypadków przedsiębiorcy będą zmuszeni do utrzymania dzisiejszych poziomów wynagrodzeń w ramach umów zleceń. A to oznacza, że pełne koszty „uzusowienia" poniosą zleceniobiorcy. Przedsiębiorcy uważają, że administracja publiczna jako strona zamawiająca w ramach zamówień publicznych, powinna wziąć część kosztów wynikających ze zmian na siebie.

Lewiatan uznaje, że propozycja rządu zwiększenia wartości umów zleceń, które podlegają ozusowaniu, do poziomu płacy minimalnej, jest do zaakceptowania. Uważamy jednak także, że niezbędne jest zaplanowanie monitorowania wdrażania takiej zmiany. Dlatego proponujemy, aby po oskładkowaniu umów zleceń do poziomu płacy minimalnej, przyjrzeć się jak nowe przepisy wpłyną na budżet państwa, rynek pracy, wynagrodzenia, zatrudnienie, a także na funkcjonowanie małych i średnich przedsiębiorstw. I dopiero po dwóch latach, po wnikliwiej ocenie skutków nowych regulacji, można byłoby się zastanowić nad dalszymi zmianami. Dzisiaj bowiem niewiele wiemy o liczbie umów zleceń, o ich wartości, o tym, jaka część z nich to umowy dodatkowe, poza umowami o pracę, a jaka - to umowy, na podstawie których pracują osoby nie zatrudnione na umowę o pracę, w jakim stopniu obejmują poszczególne grupy wiekowe, w których branżach i regionach są stosowane najczęściej (i dlaczego właśnie w tych branżach i regionach). Nie wiemy zatem o jakich środkach, które mogą wpłynąć w wyniku tej zmiany do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w ZUS, mówimy. A także o jakich „ubytkach" we wpływach z podatku PIT i CIT oraz wpływach składki zdrowotnej. Przyjmując, że wszystkie umowy docelowo zostałyby ozusowane i zakładając 300 tys. umów zleceń miesięcznie każda o wartości 3 tys. zł, moglibyśmy mówić o prawie 3 mld zł dodatkowych wpływów do FUS (od w tej chwili nie ozusowanych umów zleceń), a jednocześnie o ponad 600 mln zł „ubytków" we wpływach z podatku PIT i CIT oraz ze składek zdrowotnych.

Oznaczałoby to (zakładając rozkład składek na ubezpieczenia społeczne między pracodawców i pracowników taki, jaki obowiązuje przy umowach o pracę), że dochody osób pracujących dzisiaj na te 300 tys. umów zleceń spadłyby o ponad 10 proc., natomiast koszty wszystkich przedsiębiorstw stosujących te 300 tys. umów zleceń wzrosłyby o prawie 1,4 mld zł. To oczywiście szacunki przy bardzo wielu założeniach, bo zupełnie brak jest danych o „rynku" umów zleceń. Ministerstwo Finansów oraz Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej mają zatem poważne wyzwanie, bo trudno sobie wyobrazić, że rząd wprowadzi zmiany dotyczące umów zleceń bez wcześniejszego dokonania oceny skutków regulacji i oceny kosztów regulacji (OSR).

Konfederacja Lewiatan uważa także, że oskładkowanie umów zleceń powinno być początkiem wielu zmian prowadzących do stworzenia powszechnego systemu emerytalnego poprzez eliminację przywilejów różnych grup, np. prokuratorów, sędziów, rolników czy służb mundurowych. Potrzebne będą także zmiany w kodeksie pracy np. redefiniujące zasady wypowiadania umów o pracę.

Natomiast to, co można zrobić od razu, to wprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzeń członków rad nadzorczych.

Źródło: www.konfederacjalewiatan.pl, stan z dnia 28 stycznia 2014 r.

Rada Ochrony Pracy pozytywnie o programie działania PIP

Rada Ochrony Pracy podczas obrad 21 stycznia br. w siedzibie Sejmu przyjęła stanowisko w sprawie oceny „Programu działania Państwowej Inspekcji Pracy na rok 2014 oraz planu długofalowego na lata 2013-2015”, zaprezentowanego na posiedzeniu 10 grudnia ub.r. przez głównego inspektora pracy Iwonę Hickiewicz. Pozytywnie oceniła założenia przedstawionego dokumentu podkreślając, że uwzględnia on priorytety ochrony pracy i przewiduje dla ich realizacji kompleksowe działania o charakterze kontrolnym i doradczo-prewencyjnym.
Rekomendowała, aby podczas kontroli PIP zwróciła szczególną uwagę m.in. na: proceder zatrudniania bez jakichkolwiek umów, fikcyjne zatrudnianie na ułamek etatu, zastępowanie umów o pracę umowami cywilnoprawnymi, prawidłowość rozliczeń czasu pracy w kontekście wydłużenia okresów rozliczeniowych, przestrzeganie przepisów bhp przy procesach obróbki drewna oraz wydobycia, obróbki i transportu surowców mineralnych. Uznała za niezbędne kontynuację kampanii dotyczącej przeciwdziałania negatywnym skutkom stresu zawodowego, podjęcie kontroli podmiotów prowadzących szkolenia bhp, zintensyfikowanie kontroli w sektorze bankowym, supermarketach, a także kontrole przestrzegania zakazu pracy w święta.
Podczas posiedzenia zastępca głównego inspektora pracy Leszek Zając przedstawił materiał na temat oceny pracy i warunków zatrudnienia osób niepełnosprawnych w świetle kontroli PIP.
Poinformował, że w 2013 r. inspektorzy pracy, wykonując obowiązki nałożone przepisami ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przeprowadzili ponad 2 tys. kontroli w prawie 1,7 tys. zakładów zatrudniających osoby niepełnosprawne. Kontrole dotyczyły opiniowania warunków pracy osób niepełnosprawnych, sprawdzania ich oraz opiniowania stanowisk pracy przystosowywanych dla osób niepełnosprawnych. Ponadto w 2013 r. przeprowadzono 184 kontrole w związku ze skargami zgłoszonymi przez pracowników – osoby niepełnosprawne. Dotyczyły one 300 problemów, w tym głównie wynagrodzeń za pracę, czasu pracy oraz warunków zatrudnienia.
Szczególnie niepokojący był odsetek zakładów pracy chronionej i aktywności zawodowej, w których stwierdzano uchybienia dotyczące: eksploatacji maszyn i urządzeń technicznych - 30%, użytkowanych instalacji i urządzeń elektrycznych – 28%, przystosowania obiektów i pomieszczeń pracy do potrzeb osób niepełnosprawnych (bariery architektoniczne) – 24% oraz usytuowania i wyposażenia pomieszczeń higienicznosanitarnych – 22%.
Na niższym niż w latach poprzednich, ale wciąż dość znacznym poziomie, utrzymywał się odsetek zakładów pracy chronionej, w których nie były przestrzegane przepisy dotyczące kierowania pracowników na szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, na badania profilaktyczne oraz przestrzegania zasad udzielania urlopu. Nie zmienił się natomiast znacząco procent zakładów pracy chronionej, w których nie były przestrzegane przepisy o czasie pracy.
W związku z nieprawidłowościami związanymi z pracą osób niepełnosprawnych inspektorzy pracy wydali blisko 4,5 tys. decyzji dotyczących warunków pracy i 20 dotyczących wypłaty wynagrodzeń, skierowali do pracodawców 675 wystąpień, ukarali 62 osoby grzywnami w drodze mandatów karnych. Wobec 72 osób zastosowali środki oddziaływania wychowawczego. Znacząca część podjętych działań naprawczych nie wymagała długiego czasu i dużych nakładów finansowych.
Źródło: www.pip.gov.pl, stan z dnia 24 stycznia 2014 r.

Izba Rzemieślnicza w Opolu informuje, że planujemy w miesiącu lutym 2014 przeprowadzić egzaminy mistrzowskie dla zawodu monter zabudowy i robót wykończeniowych w budownictwie. Pracodawcy lub mistrzowie w zawodzie malarz-tapeciarz szkolący uczniów w zawodzie monter zabudowy i robót wykończeniowych w budownictwie będą mieli możliwość przystąpienia do egzaminu mistrzowskiego tożsamego z zawodem szkolonym. Zebraną dokumentację (wnioski + wymagane załączniki) proszę przesłać do Wydziału Oświaty Izby. Więcej informacji tel. 774543173 w.20 lub damian.ozorkiewicz@izbarzem.opole.pl

Firmy prywatne pomogą w aktywizacji długotrwale bezrobotnych

W Sejmie trwają prace nad nowelizacją ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Konfederacja Lewiatan popiera kompleksową reformę rynku pracy, która przewiduje, m.in. dopuszczenie do części usług firm prywatnych.
Bez pracy w Polsce jest obecnie ponad 2 mln osób, z czego przeszło milion to osoby długotrwale bezrobotne. Jak pokazują doświadczenia wielu krajów europejskich, urzędy pracy nie są w stanie samodzielnie walczyć z tym trudnym zjawiskiem społecznym. Dużo bardziej efektywna w tym zakresie jest współpraca administracji z wyspecjalizowanymi firmami prywatnymi.
Długotrwale bezrobotny kosztuje rocznie kilkanaście tysięcy złotych
Osoba długotrwale bezrobotna to taka, która pozostaje w rejestrze powiatowego urzędu pracy łącznie przez ponad 12 miesięcy, w okresie ostatnich 2 lat, z wyłączeniem czasu odbywania stażu i przygotowania zawodowego. Jak pokazują statystyki Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej jeszcze w końcu 2010 roku długotrwale bezrobotnych było niewiele ponad 900 tys., obecnie ta liczba przekroczyła już milion. W tej chwili osoby pozostające bez pracy przez ponad rok stanowią ponad 50 proc. wszystkich bezrobotnych. Niepokojące jest, że wśród nich bardzo dużą grupę stanowią kobiety, w tym szczególnie matki oraz młodzi ludzie, którzy dopiero wchodzą na rynek pracy.
Koszt, jaki ponosi państwo w związku funkcjonowaniem tylko jednej takiej osoby to kilkanaście tysięcy złotych rocznie, biorąc pod uwagę wyłącznie utracone korzyści budżetu państwa oraz wydatki na składki zdrowotne dla osób długotrwale bezrobotnych. Oznacza to, że łącznie ten koszt w skali budżetu osiąga kwotę 10,5 mld zł rocznie. Do tego trzeba doliczyć jeszcze wydatki na zasiłki, pomoc społeczną oraz kursy, szkolenia i działania aktywizacyjne prowadzone przez państwo. Dziś większość pieniędzy trafia do urzędów pracy, które częściej koncentrują się na wypłacaniu bezrobotnym należnych świadczeń, niż na szukaniu im pracy. Eksperci wskazują, że Urzędy Pracy niejednokrotnie nie dysponują odpowiednią infrastrukturą czy liczbą wyspecjalizowanych doradców zawodowych, przygotowanych do pracy z osobami długotrwale bezrobotnymi. W prywatnych firmach na jednego doradcę przypada zazwyczaj od 30 do 80 osób, tymczasem w urzędach liczba ta wynosi nawet do 1000 osób.
Ponad pół miliona osób wróciło na rynek pracy
Pomysłem, który może pomóc zminimalizować niekorzystne skutki długotrwałego bezrobocia jest zaangażowanie do walki z tym zjawiskiem wyspecjalizowanych podmiotów prywatnych. To rozwiązanie jest stosowane już od ponad dwudziestu lat w Europie Zachodniej. W modelu tym państwo zleca jednostkom prywatnym realizację swoich zadań publicznych na polu walki z bezrobociem. Takie podejście pozwala nie tylko skutecznie zmniejszać liczbę osób bez pracy, ale także ograniczać koszty, co w dobie poszukiwania oszczędności jest kwestią istotną. Pracodawcy pozytywnie oceniają pomysł zlecania usług aktywizacyjnych podmiotom niepublicznym. Sektor niepubliczny dzięki większej elastyczności, doświadczeniu i wysokiej specjalizacji może realizować usługi, które chociażby z przyczyn formalnych nie mogą być świadczone przez urzędy pracy, jak np. wsparcie w utrzymaniu zatrudnienia osób. Tym samym proponowane rozwiązanie wychodzi naprzeciw potrzebom pracodawców, którzy zyskują dostęp do kandydatów przygotowanych pod ich specyficzne potrzeby i konkretne stanowiska pracy.
Dobre efekty współpracy administracji z podmiotami publicznymi w zakresie aktywizacji osób długotrwale bezrobotnych potwierdzają doświadczenia - Jak dotąd na całym świecie udało nam się skutecznie przywrócić na rynek pracy ponad pół miliona osób. Co ważne, ponad 80 proc. z nich utrzymało zatrudnienie przez ponad 6 miesięcy- argumentuje Anna Karaszewska, Dyrektor Zarządzająca Ingeus Polska. - Uważamy, że nie ma osób niezatrudnialnych, potrzebna jest tylko dobrze zorganizowana praca z bezrobotnymi oraz aktywna współpraca z pracodawcami. Bardzo istotne jest także wsparcie dla tych osób po znalezieniu pracy, a to jest zadanie, którego obecnie nie mogą w ogóle realizować urzędy pracy - dodaje.
Najważniejsza indywidualizacja usług
Efektywność tego modelu opiera się na wysokiej indywidualizacji usług przywracania do trwałego zatrudnienia, co zwłaszcza w przypadku osób oddalonych od rynku pracy stanowi istotne wsparcie dopasowane do potrzeb i możliwości klienta. Podmioty prywatne, realizujące usługi, wynagradzane są za efekt, jakim jest przywrócenie na rynek pracy określonej liczby bezrobotnych i utrzymanie ich w zatrudnieniu, co najmniej 6 miesięcy.
Działania firm prywatnych są komplementarne wobec usług urzędów pracy, co powoduje, że system oparty na partnerstwie zwiększa liczbę osób mających szanse na szybszy powrót na rynek pracy i utrzymanie zatrudnienia. Dlatego zlecanie usług aktywizacyjnych podmiotom prywatnym, na powyższych zasadach, powinno mieć możliwie szeroki charakter.
Takie programy aktywizacyjne funkcjonują w większości krajów europejskich. W Wielkiej Brytanii, od lat 90-tych wdrażane są wieloletnie programy ogólnokrajowe o charakterze systemowym oparte na współpracy obydwu sektorów na rzecz przywrócenia do trwałego zatrudnienia osób długotrwale bezrobotnych i osób z barierami w powrocie na rynek pracy. Podobne rozwiązania stosowane są we Francji, w Niemczech itd. W Polsce realizowane są obecnie projekty pilotażowe na Podkarpaciu, Dolnym Śląsku, Mazowszu i Małopolsce. Ich celem jest wypracowanie szczegółowych rekomendacji dotyczących modelu zlecania usług.
Źródło: www.konfederacjalewiatan.pl, stan z dnia 22 stycznia 2014 r.

Data publikacji: 22 stycznia 2014 r.

W 2014 r. wyższa podstawa wymiaru składek pracowników delegowanych za granicę

W 2014 r. najniższa podstawa wymiaru składek pracowników delegowanych za granicę wzrosła o 33 zł. Wynosi w tym roku 3746 zł.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika stanowi przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) wynika, że podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika nie stanowi część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167). Kwota, o którą zmniejsza się na mocy tego przepisu podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika stanowi iloraz kwoty diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju i liczby dni pobytu.

Za "dzień pobytu", o którym jest mowa w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzeniu z dnia 18 grudnia 1998 r., uważa się natomiast dzień, za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a więc zarówno dzień roboczy, jak i dzień wolny od pracy. Dniami pobytu w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r., nie są zaś dni urlopu wypoczynkowego, bez względu na to, czy pracownik spędza go za granicą, czy też w kraju, a także dni, za które pracownik pobiera wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy.

Miesięczny przychód pracownika zatrudnionego za granicą u polskiego pracodawcy, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, już pomniejszony o część wynagrodzenia równą kwocie diet za każdy dzień pobytu, nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętej do ustalenia kwoty rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (w 2014 r. - 3746 zł). Kwota przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego jest więc w przypadku pracownika zatrudnionego za granicą u polskiego pracodawcy kwotą najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Przedmiotowa kwota ulega jednak proporcjonalnemu zmniejszeniu, jeżeli pracownik wykonywał pracę za granicą jedynie przez część miesiąca.

Źródło: www.dziennikustaw.gov.pl, stan z dnia 17 stycznia 2014 r.

Pracodawca może powierzyć podwładnemu zadania służby bhp

Zgodnie z art. 237¹¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94) pracodawca zatrudniający do 100 pracowników powierza wykonywanie zadań służby bhp, pełniącej funkcje doradcze i kontrolne w zakresie bhp, pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy. Zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 109, poz. 704 z późn. zm.) – dalej r.b.h.p. organizacja i rozkład czasu pracy pracownika służby bhp oraz pracownika zatrudnionego przy innej pracy i wykonującego dodatkowo zadania tej służby, powinny zapewniać pełną realizację zadań, przypisanych tej służbie.

Wyznaczanie dni czy godzin do zajmowania się zadaniami związanymi z bhp jest nielogiczne, ponieważ zależy to nie tylko od zakresu czynności służby, lecz także od nieprzewidywalności wydarzeń. Trudno np. wyobrazić sobie sytuację, gdy inspektor bhp po otrzymaniu zawiadomienia, że w zakładzie doszło do wypadku, odpowie: "ja behapowcem jestem dopiero w piątek". Takich przykładów można podać wiele.

Skłonność do wyznaczania określonego czasu na wykonywanie obowiązków behapowca zapewne wynika z obawy, że pod pozorem wykonywania zadań bhp, podwładny nie będzie zadowalająco wykonywał obowiązków przypisanych do „regularnego" stanowiska pracy. Jest to problem ze sfery zaufania do podwładnych, nie zaś formalnego podziału czasu pracy. Pracodawca raczej nie powinien powierzać dodatkowych i ważnych obowiązków pracownikowi w pełni obciążonemu podstawową pracą. Jeśli tak robi, oznacza to, że jest przekonany, iż pracownik będzie sumienne wypełniał zarówno obowiązki behapowca, jak i obowiązki pracownika.

Służba bhp pełni funkcje doradcze i kontrolne, co oznacza, że nie ma obowiązku prowadzenia szkoleń bhp. Jednak, zgodnie z § 2 ust. 1 r.b.h.p. do obowiązków służby bhp należy współpraca z właściwymi komórkami organizacyjnymi lub osobami, w szczególności w zakresie organizowania i zapewnienia odpowiedniego poziomu szkoleń w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zapewnienia właściwej adaptacji zawodowej nowo zatrudnionych pracowników. Przepis ten oznacza, ze pracownik służby bhp nie ma obowiązku prowadzenia szkoleń, ale powinien zająć się jego organizacją i zapewnieniem odpowiedniego poziomu szkolenia okresowego, czego podstawą jest dobór odpowiednich wykładowców i instruktorów. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 z późn. zm.) – dalej r.s.b.h.p. szkolenie wstępne jest przeprowadzane w formie instruktażu według programów opracowanych dla poszczególnych grup stanowisk i obejmuje: szkolenie wstępne ogólne (zw. instruktażem ogólnym) oraz szkolenie wstępne na stanowisku pracy (zw. instruktażem stanowiskowym). Także szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych powinno być realizowane przez instruktaż na stanowisku pracy, a także wykład, pogadankę, film, omówienie okoliczności i przyczyn charakterystycznych (dla prac wykonywanych przez uczestników szkolenia) wypadków oraz wniosków profilaktycznych.

Według § 11 r.s.b.h.p. nie ma obowiązku przeprowadzania egzaminu pisemnego po odbyciu instruktażu ogólnego oraz instruktażu stanowiskowego. Instruktaż stanowiskowy kończy się sprawdzianem wiedzy i umiejętności z zakresu wykonywania pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bhp i taki sprawdzian stanowi podstawę dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Chodzi tu o sprawdzenie praktycznych umiejętności wykonywania pracy zgodnie z wymaganiami bhp i technologią, nie zaś tylko o formalną znajomość przepisów bezpieczeństwa pracy.

Data publikacji: 17 stycznia 2014 r.

BHP: Ochrona przed narażeniem na czynniki gorące

Odlewnia metali, odlewnia szkła, piekarnia... – w tych zakładach pracy na wybranych stanowiskach występują charakterystyczne zagrożenia zawodowe związane z czynnikami gorącymi. Rolą pracodawcy jest zapewnienie niezbędnej ochrony pracowników przed tymi zagrożeniami, w tym odpowiedniego ubrania roboczego oraz właściwych środków ochrony indywidualnej.
Zgodnie z art. 237⁶ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94) - dalej k.p. pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach. W myśl art. 237⁷ k.p. pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach: (1) jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, (2) ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
W przypadku ww. prac, niezbędne jest dostarczenie pracownikom ubrań roboczych, nie tylko z uwagi na możliwe zniszczenie/znaczne zabrudzenie odzieży własnej, ale przede wszystkim ze względów bezpieczeństwa. Czynniki gorące mogą bowiem w różnej postaci sprowadzić zagrożenie na pracowników – m.in. w formie płomienia, gorących odprysków, promieniowania cieplnego, czy także przez kontakt ciała pracownika z gorącymi powierzchniami. W przypadku prac związanych z narażeniem na czynniki gorące zastosowanie różnorodnych rozwiązań technicznych i organizacyjnych okazuje się zazwyczaj niewystarczające i niezbędne jest również stosowanie odpowiednich środków ochrony indywidualnej. Decyzja dotycząca wyboru odpowiedniej odzieży i obuwia roboczego, a także – w wybranych przypadkach – środków ochrony indywidualnej powinna być poprzedzona staranną oceną ryzyka dla danych stanowisk pracy związanych z narażeniem na czynniki gorące. Dodatkowo niezbędne jest odniesienie się do wymagań załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650), określającego szczegółowe zasady stosowania środków ochrony indywidualnej. Gdy chodzi o dobór odpowiednich środków ochrony indywidualnej, szczególnie pomocna może się okazać tabela nr 2 omawianego załącznika. Zostały w niej określone rodzaje prac, przy których wymagane jest stosowanie środków ochrony indywidualnej w podziale na poszczególne środki ochrony.
Dostarczane pracownikom do stosowania środki ochrony indywidualnej powinny: (1) być odpowiednie do istniejącego zagrożenia i nie powodować same z siebie zwiększonego zagrożenia; (2) uwzględniać warunki istniejące w danym miejscu pracy; (3) uwzględniać wymagania ergonomii oraz stan zdrowia pracownika; (4) być odpowiednio dopasowane do użytkownika - po wykonaniu niezbędnych regulacji.
Szczegółowe wymagania względem różnych środków ochrony indywidualnej chroniącej przed narażeniem na czynniki gorące zostały zawarte w następujących normach:
PN-EN 340:2006 (EN 340:2004) - Wymagania ogólne;
PN-EN 407:2007 (EN 407:2004) - Rękawice chroniące przed zagrożeniami termicznymi (gorąco i/lub ogień);
PN-EN 14116:2008 (EN 14116:2008) - Odzież ochronna. Ochrona przed gorącem i płomieniem. Materiały, układy materiałów i odzież o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia;
PN-EN ISO 11612:2008 (EN ISO 11612:2008) - Odzież ochronna - Odzież chroniąca przed czynnikami gorącymi i płomieniem.

Data publikacji: 16 stycznia 2014 r.

BHP: Instrukcje w miejscu pracy

Instrukcja jest swoistą listą poleceń i nakazów, której zarówno pracodawca, jak i pracownik mają obowiązek przestrzegać. W przepisach jest mowa o różnych rodzajach instrukcji, czasem nazwy tych aktów nie zawierają słowa „instrukcja”, niemniej cel ich jest jeden – zostały sformułowane po to, żebyśmy stosowali je w pracy zawodowej. Dzięki temu szanse, że nie zniszczymy maszyny lub narzędzia, że nie ulegniemy wypadkowi itp. wydatnie wzrastają.

Rodzajów instrukcji można naliczyć kilkanaście. Są to:

Instrukcja bezpieczeństwa i higieny pracy, czyli tzw. instrukcja stanowiskowa określająca najważniejsze zasady postępowania pracownika przed rozpoczęciem pracy, w jej trakcie i po zakończeniu oraz postępowanie w sytuacji pojawienia się zagrożenia, w szczególności pożarowego i wypadkowego;

Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego określająca m.in. sposoby zaznajamiania użytkowników obiektu z przepisami przeciwpożarowymi, informująca o usytuowaniu środków służących do gaszenia pożaru, zasady ogłaszania alarmów o niebezpieczeństwie, zasady organizacji akcji ratowniczej do czasu przybycia straży pożarnej oraz oczywiście wykaz osób wyznaczonych do udzielania pierwszej pomocy i telefonów alarmowych;

Instrukcja postępowania na wypadek pożaru – krótki, standardowy wykaz telefonów alarmowych do służb ratowniczych;

Instrukcja udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku - wywieszona w punktach pierwszej pomocy i przy apteczkach, w widocznych miejscach, powinna zawierać wykaz pracowników przeszkolonych w udzielaniu pierwszej pomocy;

Instrukcja dotycząca prac związanych ze stosowaniem niebezpiecznych substancji i preparatów chemicznych - powinna w szczególności uwzględniać informacje zawarte w kartach charakterystyki tych substancji i preparatów;

Instrukcja stosowania środków ochrony indywidualnej –powinna w szczególności określać, na jakich stanowiskach i jakie ochrony indywidualne powinny być stosowane oraz jak należy obchodzić się z tymi ochronami;

Instrukcja magazynowa –powinna w szczególności określać bezpieczne sposoby składowania, pakowania, załadunku i transportu materiałów niebezpiecznych;

Instrukcja stosowania w zakładzie pracy znaków i sygnałów bezpieczeństwa - ustalająca celowość i zasady stosowania w zakładzie pracy znaków i sygnałów bezpieczeństwa, określająca ich znaczenie oraz zasady zachowania się pracowników, których te znaki mogą dotyczyć;

Instrukcja bezpiecznego wykonywania robót budowlanych - powinien opracować i zaznajomić z nią pracowników wykonawca robót przed przystąpieniem do wykonywania robót budowlanych;

Plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (Plan BiOZ) – ten dokument mający charakter instrukcji sporządza (przed rozpoczęciem prac) kierownik budowy na podstawie informacji dotyczącej bhp i opracowywanej przez projektanta obiektu budowlanego z uwagi na specyfikę tego obiektu;

Instrukcja obsługi (Instrukcja producenta) – opracowana przez producenta maszyny lub urządzenia i przekazana nabywcy wraz z każdym egzemplarzem maszyny i w języku jej użytkownika. Instrukcje te powinny zawierać w szczególności informacje dotyczące bhp w zakresie: warunków i praktyki użytkowania maszyn oraz występowania możliwych do przewidzenia sytuacji nietypowych, a także informacje o niedozwolonych sposobach jej użytkowania;

Instrukcja montażu - opracowana przez producenta, np. rusztowania, szalunku (deskowania), dotyczy w szczególności wymagań technicznych, kwalifikacji monterów oraz bezpieczeństwa montażu, eksploatacji i demontażu tych rusztowań lub deskowań.

Oczywiście nie wszyscy pracownicy powinni otrzymać wszystkie ww. instrukcje. Ich dystrybucja zależy od wykonywanej pracy. Instrukcje należy traktować równie poważnie, jak inne przepisy. Ich przestrzeganie służy naszemu bezpieczeństwu i zdrowiu.

Data publikacji: 15 stycznia 2014 r.

Oferta sprzedazy majątku Spółdzielni Hurtowni Zaopatrzenia Rzemiosła w Opolu

Wszystkich zainteresowanych zakupem majątku Spółdzielni Hurtowni Zaopatrzenia Rzemiosła w Opolu o wielkości działki 1,245 ha, położonej przy ulicy Wrocławskiej, zapraszamy do zapoznania się ofertą. oferta sprzedaży majątku.

Od stycznia 2014 r. zmiany w przepisach o zatrudnianiu cudzoziemców

Nowy rok obfituje w liczne zmiany. Szereg nowości znajdziemy również w przepisach o zatrudnianiu cudzoziemców.

Zmiany w procedurze wydawania zezwoleń na pracę na podstawie oświadczenia pracodawcy

Od 1 stycznia 2014 r. nastąpiła zmiana i doprecyzowanie warunków stosowania uproszczonej procedury wydawania zezwoleń na pracę dla obywateli Białorusi, Gruzji, Mołdowy, Rosji i Ukrainy (§ 3 pkt 3 rozporządzenia), zatrudnionych wcześniej na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi. Oprócz obowiązującego wcześniej warunku wykonywania pracę dla tego samego pracodawcy przez co najmniej 3 miesiące bezpośrednio przed złożeniem wniosku wymagane będzie:

- wykonywanie pracy przez cudzoziemca na tym samym stanowisku;

- zawarcie z cudzoziemcem umowy w formie pisemnej;

- przedstawienie przez pracodawcę oryginału tej umowy do wglądu przy składaniu wniosku o wydanie zezwolenia (nie będzie już możliwe przedłożenie kopii umowy ani zaświadczenia o zatrudnieniu);

- przedstawienie oryginałów dokumentów potwierdzających opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne (jeżeli były obowiązkowe).

Podstawa prawna: Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 28 listopada 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia przypadków, w których zezwolenie na pracę cudzoziemca jest wydawane bez względu na szczegółowe warunki wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemców (Dz. U., poz. 1534).

Zatrudnienie do 6 miesięcy – bez zezwolenia

Od 1 stycznia 2014 r. obywatele Republiki Armenii są uprawnieni do podejmowania pracy w Polsce przez okres do 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę, tak jak ma to miejsce w przypadku obywateli Białorusi, Gruzji, Mołdowy, Rosji i Ukrainy. Pozostaje natomiast w mocy warunek legitymowania się przez nich jednym z tytułów prawnych do pobytu w Polsce wskazanych w art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Podstawa prawna: Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 28 listopada 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę (Dz. U., poz. 1507).

Uproszczona procedura wydawania zezwoleń w przypadku niektórych rodzajów prac oraz przy kontynuacji zatrudnienia

Od 1 stycznia 2014 r. obywatele Armenii zostali objęci również uproszczoną procedurą uzyskiwania zezwolenia na pracę na zasadach przewidzianych dla obywateli Białorusi, Gruzji, Mołdowy, Rosji i Ukrainy, tj. w przypadku:

- prac pielęgnacyjno-opiekuńczych lub jako pomoc domowa na rzecz osób fizycznych w gospodarstwie domowym;

- gdy dana osoba wykonywała pracę dla tego samego pracodawcy i na tym samym stanowisku przez co najmniej 3 miesiące bezpośrednio przed złożeniem wniosku i na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej.

Podstawa prawna: Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 28 listopada 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia przypadków, w których zezwolenie na pracę cudzoziemca jest wydawane bez względu na szczegółowe warunki wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemców (Dz. U., poz. 1534).

Nowe rozporządzenie w sprawie wysokości wpłaty dokonywanej w związku ze złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca

11 stycznia 2014 r. weszło w życie nowe rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości wpłaty dokonywanej w związku ze złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca, dostosowane do obecnego brzmienia przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Podstawa prawna: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 10 grudnia 2013 r. w sprawie wysokości wpłaty dokonywanej w związku ze złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca (Dz. U., poz. 1644); publikacja 27 grudnia 2013 r.

Zmiany w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca

10 grudnia 2013 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie z 29 stycznia 2009 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca. Nowelizacja została opublikowana w Dzienniku Ustaw 30 grudnia 2013 r. (pozycja 1674) i wchodzi w życie 14 stycznia 2014 r.

Źródło: www.mpips.gov.pl, stan z dnia 14 stycznia 2014 r.

Zaproszenie

 Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego stoiska w odbywających się w dniach 10 - 12 stycznia Targach EXPO Opole w Centrum Wystawienniczo - Kongresowego w Opolu.

Ostatni rok mieszanych emerytur

Rok 2014 r. jest ostatnim rokiem, w którym ZUS będzie ustalał prawo do mieszanych świadczeń emerytalnych dla osób, które w tym roku osiągną powszechny wiek emerytalny.

Zasady obliczania tzw. emerytury mieszanej określa art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z nim, osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r. (z wyjątkiem ubezpieczonych, którzy pobrali emeryturę na podstawie przepisów art. 46 lub 50), które nie były członkiem otwartego funduszu emerytalnego albo złożyły wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS-u, na dochody budżetu państwa, a które osiągnęły powszechny wiek emerytalny, poczynając od 2009 r. otrzymują emeryturę mieszaną. Jej specyfika polega na tym, że część emerytury oblicza się według starego sposobu, a część według nowego.

Emerytura obliczona według starego sposobu składa się z części socjalnej, na którą składa się 24 proc. kwoty bazowej obowiązującej w dniu powstania prawa do emerytury, części należnej za okresy składkowe (po 1,3 proc. podstawy wymiaru świadczenia za każdy rok składkowy) i za okresy nieskładkowe (po 0,7 proc. za każdy rok nieskładkowy). Wysokość emerytury zależy od wskazania zarobków z wybranych przez wnioskodawcę lat: 10 kolejnych albo z 20 wybranych z całej kariery zawodowej. Zarobki te porównuje się do przeciętnych wynagrodzeń, które obowiązywały w tych latach. Przy obliczeniu świadczenia uwzględnia się również kwotę bazową obowiązującą w dniu powstania prawa do emerytury, czyli w 2014 r.

Nową emeryturę oblicza się poprzez podzielenie podstawy jej obliczenia przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku przejścia wnioskodawcy na emeryturę. Część kapitałową liczy z uwzględnieniem kapitału początkowego oraz składek na ubezpieczenie emerytalne zewidencjonowanych na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS, przy czy obydwa te składniki są waloryzowane.

Mieszany sposób obliczenia emerytury, nazywany też bałwankowym, obowiązywał od 2009 r. Najpierw proporcje obliczeń wynosiły 80 proc. do 20 proc. na korzyść części świadczenia ustalonego według starych zasad. Zmieniały się one odpowiednio o 10 proc. lub o 5 proc. w każdym roku. Ostatnim rokiem ustalania „bałwankowych" emerytur jest rok 2014 r. Obliczenie emerytur według mieszanego sposobu przedłużono na 2014 r. Jest to skutek podniesienia powszechnego wieku emerytalnego. W tym roku ZUS obliczy emeryturę stosując proporcję 20 proc. – dla obliczenia według starych, korzystniejszych dla emeryta zasad, i 80 proc. – według nowych zasad.

Powyższa zasada obliczenia emerytury to niejedyny obowiązujący sposób. Ci ubezpieczeni, którzy w tym roku osiągną powszechny wiek emerytalny i zechcą mieć obliczoną emeryturę w całości w sposób kapitałowy powinni we wniosku we wniosku o emeryturę zaznaczyć, że chce aby ZUS wyliczył mu świadczenie według najbardziej korzystnego dla niego wariantu. ZUS wówczas obliczy emeryturę na dwa sposoby. Stare zasady są korzystniejsze dla osób, które zarabiały stosunkowo mało.

Data publikacji: 8 stycznia 2014 r.

Kurs pedagogiczny dla instruktorów praktycznej nauki zawodu

Od 28 stycznia 2014 do 28 lutego 2014 rozpoczyna się kurs pedagogiczny dla instruktorów praktycznej nauki zawodu, organizowany przez Izbę Rzemieślniczą w Opolu.

Ukończenie kursu pedagogicznego jest wymogiem koniecznym w przypadku podpisania z uczniem umowy o praktyczną naukę zawodu. Kurs obejmuje 86 godzin zajęć w tym:

• 25 godzin psychologii
• 25 godzin pedagogiki
• 20 godzin metodyki
• 10 godzin praktyk metodycznych
• 6 godzin podstaw prawnych kształcenia uczniów w zakładach rzemieślniczych

Zajęcia odbywać się będą trzy razy w tygodniu, tj. we wtorki i czwartki od godziny 15:30 oraz w soboty w godzinach od 8:00 do 13:45.

Koszt kursu wraz z egzaminem wynosi 770 zł brutto. Kurs kończy się egzaminem przed komisją powołaną przez Dyrektora Ośrodka Szkoleniowego Rzemiosła działającego przy Izbie Rzemieślniczej w Opolu.

W celu zapisu na kurs prosimy o kontakt z Wydziałem Oświaty pod nr telefonu 77 454 31 73 w. 22 lub 20.

Mamy jeszcze wolne miejsca!

Wszystkich zainteresowanych serdecznie zapraszamy.

Do 10 stycznia można wystąpić o rozliczenie PIT przez pracodawcę

Pracownicy, którzy chcą, żeby ich roczne dochody rozliczył pracodawca powinni do 10 stycznia złożyć oświadczenie PIT-12. Z takiego rozwiązania mogą skorzystać tylko, gdy przez cały 2013 r. uzyskiwali dochody tylko u jednego płatnika.

W składanym oświadczeniu pracownik stwierdza, że przez cały rok uzyskiwał dochody u jednego pracodawcy i nie będzie korzystał z ulg podatkowych (np. na dzieci czy internetowej) oraz preferencyjnego rozliczenia swoich dochodów (np. wspólnego opodatkowania dochodów małżonków). Po złożeniu oświadczenia płatnik jest zobowiązany do obliczenia rocznego podatku za pracownika na formularzu PIT-40 i przekazania go do końca lutego podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu.

Resort finansów przypomina jednak, że jeżeli pracownika rozliczył płatnik, a on osiągnął również przychody np. z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, z kapitałów pieniężnych, z działalności gospodarczej opodatkowanej jednolitą stawką 19 proc. lub przychody opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, konieczne będzie wówczas złożenie przez pracownika odrębnego zeznania przeznaczonego do rozliczenia tych przychodów.

Ważne jest także, że złożenie oświadczenia PIT-12 i sporządzenie przez płatnika PIT-40 nie pozbawia podatnika prawa do złożenia zeznania PIT-36 lub PIT-37 do końca kwietnia - według ogólnie obowiązujących zasad. Dotyczy to na przykład sytuacji, gdy pomimo złożenia oświadczenia PIT-12 podatnik chce skorzystać z ulg lub rozliczyć się wspólnie z małżonkiem.

Źródło: www.mf.gov.pl, stan z dnia 8 stycznia 2014 r.

200 zł dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego

W pierwszym kwartale 2014 roku osobom uprawnionym do świadczenia pielęgnacyjnego nadal będzie przysługiwał dodatek do świadczenia w wysokości 200 zł.

Tak wynika z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego (Dz. U. poz. 1741) oraz uchwały przyjętej przez rząd 24 grudnia 2013 r. Jest to kontynuacja rządowego programu pomocy, ponieważ dodatek w tej wysokości osoby uprawnione otrzymywały już od kwietnia do końca grudnia 2013 r.

Opiekunowie osób niepełnosprawnych, wymagających opieki, otrzymają 200 zł miesięcznie w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2014 r.

Pomoc będzie wypłacana w terminie wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego. Otrzymają ją również osoby, które w terminie późniejszym uzyskały prawo do świadczenia za ww. miesiące.

Postępowanie w sprawie ustalenia prawa do pomocy (200 zł) będzie wszczynane z urzędu, co oznacza, że otrzymają ją wszystkie osoby, które będą do niej uprawnione, bez względu na to, czy złożyły wniosek.

Pomoc ma być realizowana przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast.

Do otrzymania 200 zł miesięcznie będą uprawnione osoby, które zrezygnowały z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej: matka lub ojciec, opiekun faktyczny dziecka, rodzina zastępcza. Otrzymają je również osoby, na których ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności, które zrezygnowały z pracy, by opiekować się osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, wymagającą stałej opieki, rehabilitacji itp.

Jest to kontynuacja pomocy, która przysługiwała od listopada 2011 r. do grudnia 2012 r. w wysokości 100 zł miesięcznie, a od kwietnia do końca grudnia 2013 r. w wysokości 200 zł.

Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.

Źródło: www.dziennikustaw.gov.pl, stan z dnia 7 stycznia 2014 r.

Pracowity Nowy Rok dla behapowców

Zwykle koniec roku to wyjątkowo pracowity okres w każdej firmie. Natłok obowiązków dotyczy wszystkich komórek organizacyjnych w przedsiębiorstwie. Nie oszczędza również pracowników służby bhp.

Przepis § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy (Dz. U. poz. 890) nakłada na pracodawcę obowiązek przekazania właściwemu państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu oraz właściwemu okręgowemu inspektorowi pracy, niezwłocznie po rozpoczęciu działalności oraz corocznie w terminie do dnia 15 stycznia „Informacji o substancjach chemicznych, ich mieszaninach, czynnikach lub procesach technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym”.

Jest to obszerne sprawozdanie, obejmujące m.in.:

• wykaz procesów technologicznych i prac, w których substancje chemiczne i ich mieszaniny lub czynniki o działaniu rakotwórczym lub mutagennym są stosowane, produkowane lub występują jako zanieczyszczenia bądź produkt uboczny, oraz wykaz tych substancji chemicznych i ich mieszanin oraz czynników wraz z podaniem ilościowej wielkości produkcji lub stosowania,
• uzasadnienie konieczności stosowania substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym, o których mowa w pkt 1,
• wykaz i opis stanowisk pracy, na których występuje narażenie na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym.

Na podstawie powyższych danych, przekazanych przez państwowych wojewódzkich inspektorów sanitarnych Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. J. Nofera w Łodzi prowadzi Centralny rejestr danych o narażeniu na substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym lub mutagennym.

W 2009 r. Główny Urząd Statystyczny (GUS) stworzył „Portal Sprawozdawczy”, za którego pośrednictwem realizowany jest obowiązek sprawozdawczości. Pracownicy służby bhp, jako odpowiedzialni za ustalanie okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy, zobowiązani są do sporządzania statystycznej karty wypadku przy pracy, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy (Dz. U. Nr 14, poz. 80 z późn. zm.). Karta składa się z części podstawowej (I) i uzupełniającej (II). Część pierwszą sporządza się w ciągu 14 dni od daty zatwierdzenia protokołu powypadkowego, natomiast część drugą – nie później niż z upływem 6 miesięcy od dnia zatwierdzenia protokołu powypadkowego lub od dnia sporządzenia karty wypadku. Warto zatem zweryfikować, czy sporządzono wszystkie karty dla poszczególnych wypadków przy pracy oraz czy uzupełniono i zatwierdzono części uzupełniające.

Kolejnym sprawozdaniem przekazywanym do GUS jest druk Z-10 „Sprawozdanie o warunkach pracy”. Formularz ten, obejmuje zagadnienia związane z liczbą osób pracujących w warunkach zagrożenia czynnikami związanymi ze środowiskiem pracy, uciążliwością pracy i maszynami niebezpiecznymi oraz liczbie osób korzystających ze świadczeń z tytułu pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia, liczbie i koszcie świadczeń z tytułu wypadków przy pracy, a także o stanowiskach pracy, dla których dokonano oceny ryzyka zawodowego. Druk ten, powinien zostać sporządzony i przekazany do 15 stycznia (w tym przypadku roku 2014 za rok 2013).

Kolejnym z obowiązków sprawozdawczych będzie przygotowanie i udostępnienie danych niezbędnych do sporządzenia informacji o danych do ustalenia składki na ubezpieczenie wypadkowe (druk „ZUS IWA”). Pracownicy służby bhp, przeważnie jako jedyni w firmie posiadają informację na temat liczby wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a to właśnie te dane są niezbędne do sporządzenia powyższego sprawozdania, które należy przekazać do 31 stycznia.

Data publikacji: 3 stycznia 2014 r.

PIP zapowiada wzmożone kontrole umów zawieranych przez pracodawców

W 2014 roku Państwowa Inspekcja Pracy planuje przeprowadzić 88 tysięcy kontroli. Szczególna uwaga ma być zwrócona na zawieranie umów cywilnoprawnych w sytuacji, gdy powinna być zawarta umowa o pracę.
Kontrole uzupełnione mają być kampanią informacyjną „Zanim Podejmiesz Pracę” - powiedziała IAR Główna Inspektor Pracy Iwona Hickiewicz. Dodaje, że będzie się starała o taką zmianę przepisów, by umowa podpisywana była z zatrudnianym zanim przystąpi on do pracy.
Zdarzają się sytuacje, że pracodawca zatrudnia ludzi na okres próbny i obiecuje zawarcie umowy pod warunkiem dobrego wykonywania, przez na przykład tydzień, przyszłych obowiązków. Nie podpisuje z nimi żadnej umowy i nie płaci ani grosza.
PIP zamierza intensywnie monitorować stan przestrzegania przepisów o wypłacie wynagrodzeń. Położy też nacisk na kontrolę zatrudniania pracowników tymczasowych. Minister Iwona Hickiewicz zapowiada też wzmożony nadzór nad zakładami, w których odnotowano dużą liczbę wypadków przy pracy.
Źródło: www.solidarnosc.org.pl, stan z dnia 3 stycznia 2014 r.

Izba Rzemieślnicza w Opolu informuje, że w styczniu organizuje szkolenia z zakresu BHP dla:

• pracodawców

Celem szkolenia okresowego jest przygotowanie pracodawcy do wykonywania ciążących na nim obowiązków w zakresie bhp oraz rozszerzenie i pogłębienie wiedzy i umiejętności nabytych przez osoby kierujące pracownikami.

Czas trwania szkolenia to 16 godzin, tj. 2 spotkania po 8 godzin (2 dni)

• pracowników robotniczych

Instruktaż ma na celu aktualizację i uzupełnienie wiedzy i umiejętności w szczególności z zakresu oceny zagrożeń związanych z wykonywaną pracą; metod ochrony przed zagrożeniami dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników; kształtowania warunków pracy w sposób zgodny z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz postępowania w razie wypadku oraz w sytuacjach awaryjnych.

Czas trwania szkolenia to 8 godzin.

• pracowników administracyjno-biurowych

Szkolenie jest przeznaczone dla pracowników administracyjno-biurowych w tym zatrudnionych przy obsłudze monitorów ekranowych, a także pracowników, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Celem szkolenia jest aktualizacja i uzupełnienie wiedzy i umiejętności w szczególności z zakresu:

a) oceny zagrożeń związanych z wykonywaną pracą,

b) metod ochrony przed zagrożeniami dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników,

c) kształtowania warunków pracy w sposób zgodny przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,

d) postępowania w razie wypadku oraz w sytuacjach awaryjnych.

Czas trwania szkolenia to 8 godzin, tj. 1 dzień.

Miejsce szkolenia: Izba Rzemieślnicza w Opolu, ul. Katowicka 55

Przy zorganizowanej grupie możliwy dojazd do klienta.

Terminy szkoleń dopasowujemy indywidualnie do potrzeb klienta.

W sprawach szkoleń z zakresu bhp prosimy o kontakt z

Damian Ozorkiewicz

tel.: 77 454 31 73 wew. 20 lub 22
damian.ozorkiewicz@izbarzem.opole.pl

KURS PEDAGOGICZNY DLA INSTRUKTORÓW PRAKTYCZNEJ NAUKI ZAWODU – REKRUTACJA

Izba Rzemieślnicza w Opolu informuje, że prowadzi nabór na kolejny kurs pedagogiczny dla instruktorów praktycznej nauki zawodu. Przygotowanie pedagogiczne jest jedną z kwalifikacji, które musi posiadać mistrz szkolący chcący przyjąć pracowników młodocianych na praktyczną naukę do swojego zakładu. Wszystkich zainteresowanych chęcią udziału w kursie prosimy o kontakt z wydziałem oświaty Izby Rzemieślniczej.

Planowany termin rozpoczęcia kursu: koniec stycznia 2014.

77 454 31 73 wew. 20 lub 22.

Kurs trwa około 4-5 tygodni, a całkowity koszt kursu wynosi 770 zł.